کلمه

پدرِ خاک دل به خاک سپرد
مادرِ خاک را به خاک سپرد

با نگاهی که راه گم می­شد
خونِ دل را به چشمِ پاک سپرد

در مسیری که عشق هر قدم­اش
تا درِ خانه سینه چاک سپرد

چاه شد همدمِ غریب علی "ع"
گوش بر آهِ سوزناک سپرد

آه از دستِ مردمی که هنوز
حرفِ حق را به مهر و لاک سپرد

عقل تا درگاه ره می­برد، اما اندرون ره نمی­برد.

گل­ها و لاله­ها در اندرون است. در دل می­باید که باز شود.

جان کندن همة انبیا، اولیا و اصفیا برای این بود؛ این می­جستند.

 ما محتاج نظر رحمت خداییم.

(شمس تبریزی)